Saeftinghe

Vorig jaar zijn we met Natuurpunt kern Schoten gestart met het organiseren van een jaarlijkse kernuitstap. Om zo de mensen dichter bij mekaar te brengen en van een ontspannen dag te laten genieten, en om eens een ander natuurgebied te leren kennen. Vorig jaar zijn we naar de Blankaart in Diksmuide geweest en in de namiddag naar de IJzermonding in Nieuwpoort.

Omdat Diksmuide en Nieuwpoort toch wel ver weg liggen, zochten we het dit jaar wat dichter bij huis. En de keuze was gevallen op het Verdronken Land van Saeftinghe. Bij de meesten wel gekend, hoewel sommigen er nog nooit geweest waren. Dus heb ik een gids aangevraagd voor 25 maart en we konden in de namiddag in het gebied gaan. Dat kwam goed uit voor een paar mensen die in de voormiddag nog een activiteit hadden. Familie en vrienden mochten ook mee.

En dus vertrokken deze middag om kwart na een 24 mensen met een gids vanop de parking van het bezoekerscentrum in Emmadorp. We gingen eerst naar de Schaapskooi (die er sinds vorig jaar niet meer staat, enkel de boom staat er nog), dan langs de Rotte Geul tot het verste punt, de IJskelder. Die vind ik altijd nogal eentonig, ik doe liever wat geulen en geultjes, maar op het einde werd het weer leuker.

Er zaten flink wat geulen in de tocht, de ene al wat zwaarder dan de andere. Er is niemand echt vast komen te zitten, maar we waren allemaal wel redelijk smerig.

's Avonds zijn we met een kleiner groepje (10 personen) nog goed gaan eten in het Vijverhof in Schoten. Als afsluiting van een volle, maar zeker geslaagde dag.