De Teut

Vandaag zijn we met de fotoclub naar het natuurgebied De Teut in Zonhoven gereden. Omdat Eddy net was geopereerd aan zijn knie waren we maar met 10 natuurfotografen, maar hij heeft ons wel mooi de weg gewezen. Hij had zelfs een wandeling uitgestippeld op een topografische wandelkaart van de omgeving.

En zo vertrokken we voor een zomerse verkenning van dit natuurgebied, waar we in april 2003 ook al eens met de fotoclub geweest waren. Dit keer stond de heide al mooi in bloei, zodat we op de purperen hei zaten. Dit is toch wel wat anders dan de Kalmthoutse Heide, die in het weekend veel drukker is met toeristen en die toch heel wat platter is dan de Teut.

We fotografeerden plantjes en beestjes en ook een plantje dat beestjes opeet: zonnedauw. Bij de vennetjes in de heide zagen we natuurlijk heel wat libellen en juffers vliegen, maar het was niet altijd even makkelijk om ze te fotograferen. Vooral de oeverlibellen zaten zelden lang genoeg stil. De pantserjuffers lieten zich wel beter benaderen. Maar ik heb me vooral kunnen bezighouden met sprinkhanen. Het lijkt wel mijn nieuwe favoriete onderwerp... Dit keer geen bruine sprinkhaan, maar wel enkele mooie blauwvleugelsprinkhanen. De eerste zat op de wandelweg en bleef lang zitten, ondanks alle media-aandacht (4 of 5 grote lenzen in een kringetje op het arme beestje gericht).

De tweede was nog beter. Toen waren we maar met 2 fotografen: Mia en ik. De rest was minder geïnteresseerd en wou liever zo snel mogelijk de schaduw opzoeken. Het was inderdaad wel heel warm op de helling, maar toen ik daar plat op mijn buik lag, heb ik er niet veel van gemerkt. Omdat er langs mijn kant net voor de sprinkhaan een takje omhoogstak, ben ik stilaan met rijstzak en camera rond de sprinkhaan rond gekropen om hem meer langs voren te fotograferen. En dat leverde natuurlijk spectaculaire beelden op, zo'n frontaal zicht van een sprinkhaan. Maar toen Mia ook eens een frontaal beeld wou maken, hield de sprinkhaan het voor bekeken. Eerst ging hij nog wat ronddraaien tot zijn kop in de schaduw zat, maar daarna ging hij vliegen. En dan pas zag je mooi zijn blauwe vleugels. Als hij op de grond zit, is hij uiterst gecamoufleerd met donkere vlekken en veel stipjes op zijn hele lijf, zelfs de ogen zijn gestippeld.

Als afsluiter zijn we nog een blonde of donkere "Ter Dolen" gaan drinken in de cafetaria van de camping waar Eddy met zijn vrouw de dag had doorgebracht.