Een nieuw natuurgebiedje

Zaterdag zijn we met de fotoclub naar het Wijtschot getrokken. Omdat ik sinds eind vorig jaar conservator ben van dit mooie, maar onbekende stukje natuur in Schoten, moest ik natuurlijk mee.

De dag begon grijs, maar af en toe kwam de zon er wel door. Met 9 mannen (Herman, Luc & Arne, Swa, Eric, Paul, Nestor, Eddy en ikzelf) stapten we door het Reeënbos zonder iets te fotograferen, maar boven op de westelijke dijk werd er voor de eerste keer gestopt bij de gevlekte rietorchis, die intussen wel is uitgebloeid. Gelukkig zijn er heel wat andere bloemen die al in bloei staan. Maar vooral de beestjes kregen veel aandacht. Er zaten veel zebrarupsen op het jacobskruiskruid (nvdr - een zebrarups is de rups van de sint-jakobsvlinder). En op het riet zaten veel soldaatjes. Op de kruidenberm achteraan, zagen we nog meer soldaatjes, maar ook lieveheersbeestjes, zowel zevenstip als "den aziaat" (veelkleurig aziatisch lieveheersbeestje - een exoot).

Arne had nog een foto gemaakt van een slijmerig ding, dat we na wat zoeken ook terugvonden tussen de keutels. We dachten eerst aan uitwerpselen, maar nader onderzoek met het zakmes bracht een zwam aan het licht. Welke zwam wisten we niet.

Ik zag nog een grote libel vliegen, en bij een rondgang rond de plas zag ik nog een pantserjuffer zitten, maar net toen ik de statiefpoten in het gras zette, ging het beestje natuurlijk vliegen. Bestemming onbekend. De honingklaver stond meters hoog, leuk om als natuurlijke schuilhut te dienen en natuurfotografen in actie te fotograferen...

Arne is wel de speurneus van de groep, want hij vond ook nog enkele kleine eitjes bij een hol. Waarschijnlijk zijn het vogeleitjes, want er lag wat mos bij en een paar vogelpluimpjes. Hoe de eitjes daar terecht zijn gekomen, weet ik niet.

Even later kwam Herman terug naar de groep en hij vroeg of ik een dier kende, zo ongeveer 20 à 25 cm lang, grijs met zwart, laag bij de grond, dat een wat knorrend geluid maken. Hij was er redelijk zeker van dat het jonge dieren waren. Ze staken het weggetje op de oostelijke berm van de put over. Herman had er wel spijt van dat hij er geen foto van heeft kunnen maken. En ik heb er spijt van dat ik het niet gezien heb. Ondertussen zijn we er nog niet uit wat hij gezien heeft, maar ik denk de mogelijkheden te kunnen beperken tot steenmarter of bunzing.

Na de ontdekking van de gevlekte rietorchis is dit weer een prachtige waarneming voor het Wijtschot!

Rond half twaalf keerde iedereen terug naar huis. Voor echt goeie natuurfoto's was er wat teveel wind, maar enkelen hebben weer een nieuw natuurgebiedje leren kennen, waar ze zeker nog eens gaan terugkomen. Het is namelijk een ideaal gebied voor macrofotografie. Klein maar fijn, en met een grote diversiteit aan onderwerpen!