Zevenbergenbos in Ranst

Zondagochtend, 8uur, Parking Kasteel van Schoten, -1 °C.
9 mensen vertrekken richting Ranst op zoek naar bosanemonen en speenkruid (althans volgens de aankondiging op de website).

In Ranst doen we eerst nog wat sight-seeing omdat we niet kunnen parkeren waar ik had gedacht te kunnen parkeren. Helemaal aan de andere kant van het bos vinden we tussen de bomen plaats voor twee auto's en een kampeerwagen. Fotogerief wordt uitgehaald, rugzakken omgedaan, laarzen aangedaan, jassen dichtgeritst (ondertussen komt Liliane nog tevoorschijn uit een auto), en we kunnen vertrekken.

De hoop op bosanemonen en speenkruid hadden we al lang opgegeven, maar we gaan voor de druppels. En met dit winterse weer zijn het geen waterdruppels (die bij de minste aanraking de adhesie laten overtreffen door de zwaartekracht en veiliger oorden opzoeken), maar ijsdruppels. In combinatie met een lage zon en zeer weinig wind, is er wel iets van te maken. Verder trekken besneeuwde boomstammen, glinsterend in het winterlicht, of met speciale schorspatronen, onze aandacht.

We gaan langs de vijver van het klooster tot bij de ingang van het rustgebied. Verboden toegang! zegt het bordje. Dan keren we op onze schreden terug, stoppen nog een paar keer om sneeuw of een roodborstje te fotograferen, en duiken het beukenbos in. Meer slijk hier, en bij een fotogenieke boom, met nog fotogeniekere wortels wordt het fotogerief opnieuw bovengehaald. Ik vind een laag standpunt in een droge bedding en observeer en fotografeer de boom-fotografen. Maar zij hebben me al snel door, en ik word zelf geobserveerd en gefotografeerd; één tegen allen. Erik vindt nog een dode pimpelmees, die door Erik, Paul en mezelf vereeuwigd wordt. Op de terugweg naar de auto's passeren we nog een stronk met groene, beijsde zwammen. We gaan er in een kringetje rondstaan en proberen elk onze eigen visie op deze creatie van de natuur op beeld vast te leggen. Maar soms blijkt er al eens een statiefpoot in het zoekerbeeld te verschijnen, en dan begint de rondedans omheen de stronk.

Met koude uiteinden (neus, vingers en tenen) komen we terug aan de auto's. En keren onder een dreigende lucht en een sporadische sneeuwbui terug huiswaarts.

Meer foto's van deze uitstap zijn te vinden op onze clubwebsite.